Wykład z historii
Pogoda pod psem, wietrznie i zimno. W doniczkach wrzośce dawno straciły już kolor. Oczekując na klientów, stoję na balkonie kamienicy i przypominam sobie, jak ekscytująca jest śródmiejska codzienność. Stąd można obserwować, nasłuchiwać dźwięków. To hałas i gwar dobiegający z ulicy Jagiellońskiej, skrzek srok, stukot obcasów, brzęk sztućców, zapach obiadu, wydostający się przez uchylone okno. Kobieta z kamienicy naprzeciwko, pochylona nad biurkiem, nad czymś pracująca.
Do jej mieszkania trafiłam kilka miesięcy później, całkiem przypadkiem.
*
Kamienica przy Bolesława Śmiałego była jak obietnica. Kusiła sentymentalną podróżą po wnętrzach pełnych historii. To tu, Sylwia i Rafał znaleźli swoje miejsce na ziemi i stworzyli w nim nowe piękno. Wyszukane w morzu ofert idealne mieszkanie niedługo potem zaczęło przypominać plac budowy. Szczęśliwie właściciele to ludzie, którzy uwielbiają podejmować wyzwania. Miesiące spędzone na pracach pod znakiem oczyszczania wszechobecnej sztukaterii, pieca kaflowego, podłóg i drzwi potraktowali jako część procesu, którego postępy obserwowali z ekscytacją.
Przestrzeń Sylwii i Rafała to 113 m2 utrzymane w bieli, czerni i popielatości. Amfiladowe rozmieszczenie pomieszczeń pozwala, aby oko wędrujące z gabinetu przez salon aż ku sypialni, natknęło się na wizualne atrakcje. W najbardziej reprezentacyjnych pokojach dumnie prezentują się rozety i fasety z wyrazistymi motywami, roślinnym lub zwierzęcym. Ulubiony wzór pani domu znajduje się w sypialni, gdzie królują ptaki, które przysiadły na drewnianych sztachetach. Bywa, że w wyniku nowego podziału pomieszczeń, niszczy się partię sztukaterii i zatraca ogląd całościowej pierwotnej kompozycji, zarówno pod względem proporcji, jak i programu koncepcyjnego dekoracji. Tym bardziej godne podziwu jest podejście właścicieli, którzy z szacunkiem dla historii wydzielili z części sypialni przepastną garderobę, nie naruszając detali, które były tu przecież od zawsze.
Wnętrze to eklektyczna Skandynawia: mariaż klasyki i współczesności, i przykład opanowania niełatwej sztuki równowagi. W każdym pomieszczeniu widać pracę Sylwii i Rafała i umiłowanie rzeczy, które skrywają historię. Wszystko to elektryzuje już od progu.
W salonie stoi pianino — rozstrojone, z pożółkłymi klawiszami z kości słoniowej, ze słynnej szczecińskiej manufaktury, G. Wolkenhauer, należało do właściciela kamienicy i jest nieodłącznym elementem tego mieszkania. W gabinecie znajdują się pamiątki rodzinne, które Sylwia z dumą prezentuje: zegar, mandolina, radiola. Rafał pokazuje kolejne eksponaty, a każdy z nich do osobna historia: drewniany magiel, młynek do kawy, kufer na amunicję, obraz Picassa, swarzędzka witryna, fotele kinowe pochodzące z nieistniejącego już kina Bałtyk na Pogodnie, i telefon, z którego dzwonił do mamy, będąc na wakacjach u babci, mały Rafał.
Zdjęcia: Michał Szałkiewicz
